Το καλοκαίρι του 1914, οι αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλισμοί που είχαν προετοιμάσει τα οπλοστάσια για την επικείμενη σύγκρουση μάζευαν επίσης τους καρπούς μιας πολύ έντονης προπαγάνδας και ιδεολογικής μέθης της εργατικής τάξης στις διάφορες εθνικές πραγματικότητες.
Η επιταγή ήταν ξεκάθαρη: διεθνιστικές αρχές, ταξικό ανήκειν και ταξική πάλη ως στοιχεία διαφοροποίησης και καθοδηγητικά κριτήρια πολιτικής δράσης, ανώτερα από κάθε εθνικό ανήκει και από κάθε κίνητρο που επικαλείται η αστική τάξη για τους πολέμους της, όλα αυτά θα μπορούσαν, το πολύ, να είναι ανεκτά σε περιόδους ειρήνης και σχετικά σταθερής ζωής του καπιταλισμού, αλλά όχι όταν η διαμάχη μεταξύ των αστικών συμφερόντων έφτασε στην κορύφωση της μεγάλης σύγκρουσης.
Η συνοχή των εργαζομένων ενάντια στην κοινή ταξική καταπίεση, πέρα από τους εθνικούς διαχωρισμούς και τα εμπόδια, έπρεπε να περιοριστεί σε συνθήματα ευκολίας,που να διακηρύσσονταν όταν δεν μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη ζημιά στα καπιταλιστικά συμφέροντα, στα κράτη και στις πατρίδες τους, αλλά που θα εγκαταλείπονταν αμέσως όταν η πατρίδα καλούσε σε μαζική κινητοποίηση για το διαμερισμό των διεθνών αγορών και τη διαίρεση των σφαιρών επιρροής μεταξύ των δυνάμεων.
Στους Γερμανούς εργάτες είπαν ότι έπρεπε να υπερασπιστούν την πατρίδα του Kultur και τα επιτεύγματα του εθνικοσοσιαλισμού ενάντια στην ανάδρομη τσαρική τυραννία και τον βρετανικό και γαλλικό αυτοκρατορικό εκφοβισμό.
Στους Ρώσους εργάτες διακηρύχθηκε ότι ο πόλεμος ήταν ενάντια στον βάρβαρο γερμανικό μιλιταρισμό.
Στη βρετανική εργατική τάξη είπαν ότι έπρεπε να συμπαραταχθεί με το λίκνο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να υπερασπιστεί την αυτοδιάθεση του «φτωχού Βελγίου» ενάντια στη βαρβαρότητα των Κεντρικών Δυνάμεων.
Στις γαλλικές εργατικές μάζες ανατέθηκε το καθήκον να προστατεύσουν την πατρίδα της ελευθερίας ενάντια στους Ούννους.
Δεύτερον, οι Ιταλοί εργάτες και αγρότες ρίχτηκαν στο τεράστιο μακελειό στο όνομα της ολοκλήρωσης του Risorgimento.
Ήταν επίσης η σειρά των Αμερικανών προλετάριων να βυθιστούν στη λάσπη των χαρακωμάτων στο όνομα της νέας δημοκρατίας, ντυμένης με ρίγες και αστέρια.
Όλες οι αστικές τάξεις, όλοι οι ιμπεριαλισμοί είχαν το οπλοστάσιό τους γεμάτο από «προοδευτικούς» λόγους για να συνδέσουν την εκμεταλλευόμενη τάξη με την εθνική υπόθεση, να απαιτήσουν το αίμα της. Δεν υπήρχε καπιταλιστικό έθνος, ιμπεριαλιστικό κέντρο που να εμπλέκεται στη σύγκρουση που να μην παρουσιάστηκε ως επιτιθέμενο, απειλούμενο, άδικα προκλημένο, νομιμοποιημένο από τις πιο ιερές δικαιολογίες για στρατιωτική αντιπαράθεση.
Το πιο σημαντικό, αυτό που τα συνδύαζε όλα, ήταν η άρνηση του συνολικού ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου.
Σήμερα, μπροστά στην ουκρανική κρίση, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η αντιπαράθεση δεν έχει πλέον αυτόν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα; Η Ρωσία, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ιμπεριαλιστικά υποκείμενα χθες, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά όχι σήμερα;
Πρέπει για άλλη μια φορά να αποδεχτούμε ότι ο προλεταριακός διεθνισμός είναι μια εύηχη και ρητορική φράση με την οποία μπορεί κανείς να γεμίσει το στόμα του σε καιρό ειρήνης και να αρνηθεί και να εκπορνευτεί όταν ο πόλεμος της αστικής τάξης καλεί τους προλετάριους;
Η επαίσχυντη προδοσία με την οποία παραιτήθηκαν τα σοσιαλιστικά κόμματα μπροστά στις αστικές επιταγές την αυγή του Μεγάλου Πολέμου είναι πάντα προ των πυλών.
Η αναγκαιότητα, η ζωτική ανάγκη να επιβεβαιωθεί εκ νέου ο αυθεντικός, συνεκτικός προλεταριακός και επαναστατικός διεθνισμός, θα διαψεύδεται πάντα, θα συγκαλύπτεται, θα θολώνεται από τις πιο διαβόητες σοφισμούς, από τις πιο λεπτές «διακρίσεις», από τις πιο αποκρουστικές παραμορφώσεις. Και είναι ακόμη και στο όνομα ενός υποτιθέμενου «συγκεκριμένου διεθνισμού» -που έχει μόνο την κερδοσκοπική δυσωδία- που κάθε φορά θα γίνεται προσπάθεια να διαπιστωθεί σε ποιον ιμπεριαλιστή βαραίνει το «φταίξιμο» για τη σύγκρουση, ποίος είναι το θύμα και ποίος ο θύτης, ποιος επιδρομέας είναι εν πάση περιπτώσει «προτιμότερος» ή ποιος είναι ο πιο «μισητός». Η μόνη «διπλωματία» που αυτοί οι «διεθνιστές» δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να επιβεβαιώσουν είναι αυτή της εργατικής τάξης, η οποία είναι πάντα το θύμα σε κάθε μέτωπο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που δεν έχει αστούς επιδρομείς να υπερασπιστεί ή να προτιμήσει. , πρέπει να τους πολεμήσει όλους.
Σήμερα όπως και χθες, και το λέμε χωρίς κανέναν γελοίο εφησυχασμό, θα είμαστε λίγοι απέναντι σε έναν εχθρικό κόσμο, που αποτελείται από δηλωμένους ταξικούς εχθρούς και δόλιους ψεύτικους φίλους. Παρ’ όλα αυτά, διεκδικούμε με ψηλά το κεφάλι το καθήκον και την τιμή να κρατάμε το λάβαρο του μοναδικού προλεταριακού διεθνισμού,εκείνου χωρίς άλλα «επίθετα», χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Να σηκώσουμε την κόκκινη σημαία του μοναδικού πολέμου στον οποίο μπορούμε να απαντήσουμε «παρών!»: αυτή των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους εκμεταλλευτές, ενάντια στον πόλεμο του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, ενάντια σε όλους τους επιδρομείς που εμπλέκονται σε αυτή την πολλοστή ανακατανομή μεταξύ των αστών. Είναι ο μόνος τρόπος να συβάλλουμε για να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα, την ιστορική πιθανότητα ότι η κρίσιμη εναλλακτική – σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα – είναι ακόμα ανοιχτή, ικανή να λυθεί σε ένα μεγάλο κίνημα απελευθέρωσης της τάξης.
23 Φεβρουαρίου 2022
Prospettiva Marxista – Circolo internazionalista “coalizione operaia“
circolo internazionalista "coalizione operaia" 